Vliegenzwammen

Er staan veel padden­stoelen in de tuin deze herfst. Elk jaar zijn ze weer met meer, de vliegenzwammen en de zwavelkoppen, en de kleinkinderen zijn er dol op. Om te vermijden dat ze er ook dol ván worden, ruimen we ze samen op (de padden­stoelen). Zij (de kinderen) jagen de tuin af, ik verzamel; zij geven commentaar, ik geen uitleg, want van zwammen blijk ik niet zo veel te weten. Maar wel dit: elk jaar sterven er mensen door de verkeerde padden­stoel te eten. Het helpt niet - er sterven er niet genoeg om te beletten dat we blijven aan­groeien. Elk jaar zijn we weer met meer.

Tienduizenden jaren zijn we erin geslaagd ons in het eco­systeem van onze planeet te integreren, onop­vallend te leven, een beetje zoals mycelium, maar dan boven­gronds. We voedden ons met de vruchten van de aarde, leefden in evenwicht met onze preda­toren en onze prooien, schonken ons afval terug aan de aarde. Dat even­wicht is nu weg. Dat kunnen we in folders van milieubewegingen lezen, maar dat hoeft niet: we weten het goed genoeg, want het is precies wat we willen. Dat leven van vroeger, met zijn ont­beringen en ziek­tes, kinder­sterfte en tand­pijn, dat is toch niets voor ons. We zijn onder­hand slim geworden, we hebben fysica gestu­deerd, de land­bouw uitgevonden, de vrije markt en kern­splitsing. (Misschien sla ik nu stappen over - ook in het over­slaan hebben we ons bekwaamd). Maar het voorlopige resultaat is niet mis: ons mycelium draagt vrucht. Over de hele aarde zijn wereldsteden als zwammen ontsproten; overal staan er heksen­kringen met industrie­parken. Ze verspreiden onze sporen tot in de verste hoeken van continenten, oceanen en de atmosfeer (het is maar wat je een hoek noemt).

We streven een nieuw even­wicht na. Dat zal een aanpassing vragen van de hele planeet, ja, dat beseffen we. Geen nood, de biologie leert ons dat het genetisch materiaal op de planeet krachtig genoeg is om zich aan zulke snelle wisse­lingen aan te passen, al zullen individuele soorten onvermijdelijk voor de bijl gaan. De soorten met de kleinste genetische wend­baar­heid komen het eerst aan de beurt. Com­plexe zoog­dieren bijvoor­beeld. Mensen. We proeven van onze eigen hallu­cino­gene padden­stoel, en in de roes denken we: even door­bijten nu.

5 oktober 2011