U komt toch al lang met de trein? vroeg hij terwijl hij zo’n speciale sleutel uit zijn tasje haalde. Ik herkende hem wel, die vriendelijke treinconducteur, en ook die sleutel, waarmee je treindeuren open maakt, maar van geen van beide kende ik de juiste naam.

Zijn vraag nam me bij verrassing. Je staat er niet bij stil hoe goed zo’n man zijn pappenheimers kent.

Van die keer dat ik hem mijn gratis opinie gaf omdat er op het spitsuur drie in plaats van twaalf wagons kwamen. Of toen hij, helemaal vooraan op het perron, vriendelijk de trein liet wachten tot ik buiten adem bij hem kwam opstappen. Toen hij een andere keer juist niet wou wachten. Toen ik hem de wind van voren gaf omdat de dienstregeling in één maand drie keer was veranderd. Toen die vrolijke exotische mevrouw het zo breedvoerig bleef uitleggen, tot we in het bagagerek lagen van het lachen, maar daar lagen haar zes volle tassen al. Toen ik mijn aansluiting zou missen, wat hij met een eenvoudig telefoontje naar Gent regelde. Toen ik me vrolijk maakte over de treintabel die zegt dat de L-trein overal stopt, wat wel extreem dienstvaardig is, maar informatief waardeloos. Toen we drie uur in de hitte onder een gebroken bovenleiding stonden. Toen ik die ene keer mijn abonnement thuis op de vensterbank had laten liggen. Toen ik ongenood in eerste klasse zat. Toen mijn laptop werd gestolen. Toen we nog op houten bankjes reden.

20 juli 2007

station Vilvoorde ©2008, buscalisa