Merel heeft op de achterbank mijn spulletjes ontdekt. Mijn zomerhoed heeft ze boven op haar hoedje opgezet. Kijk opa, mijn hoed. Mijn truitje heeft ze voor het zijraampje gespannen, mijn ingevouwen regenjasje vouwt ze uit. Dan een lange stilte.

Oef, zegt ze eindelijk. Ein-de-lijk! Die rits was moeilijk hoor! Ze kan opnieuw praten, nu mijn jasje weer strak in zijn zakje zit. Verhalen uit haar wondere wereld. Ze projecteert beelden uit haar camera obscura waarin ons kale flitslicht blind blijft, ze ontsluiert haar in-gebeelde realiteit in onscherp zwart-wit, op gelig fotopapier met een kartelrand. Die rand doet ertoe. Het moet er afgewerkt uitzien. Daarom last ze bemoedigende woordjes in als hé opa en a ja, want ze begrijpt dat wij in haar universum wegwijzers behoeven.

We komen aan. Ze klikt zelf haar gordel los en stapt ook zelf uit. Trots is ze dat ze met opa gekomen is, háár opa, veel meer van haar dan van die anderen die ook aangekomen zijn. Ze manifesteert haar eigendomsrecht door me bij de hand te nemen, en terwijl ze haar glimmende schoentjes showt kijkt ze vertrouwelijk. Sterrenschoenen, ze knellen een beetje, maar om mooi te zijn moet je kunnen lijden. Dat laatste zegt ze niet, dat weet ze gewoon, dat begrijpt opa toch niet. Ze gaat stoeien met Kobe en werpt ondertussen geruststellende blikken in mijn richting. Wees niet bang, opa, ik red me wel.

Merel is vijf