Vader was niet groot. Hij knikte een glimlach naar de portier achter het glas en trok ondertussen zijn broek wat hoger door met de binnenkant van zijn pols over zijn heup te strijken; zijn hand hield hij daarbij iets naar buiten gekanteld. Aan de andere hand liep het meisje en daarnaast weer het jongetje. Ze mochten alleen meekomen wanneer het niet druk was op de redactie. Toen ze een meneer moesten groeten die net naar buiten kwam, hield het jongetje beleefd zijn pet voor zijn buikje.
Op de binnenplaats stonden vrachtwagens op hoge wielen onder hooggebogen spatborden, naast elkaar met hun achterkant tegen de laadkade. Zij mochten boven op de lege kade lopen, vader wachtte helemaal aan het andere einde en hielp hen te springen, eerst het meisje, dan het jongetje - maar die kon het helemaal alleen. En toen wou het meisje nog een keer want ze kon het óók helemaal alleen.
De trap zat in een hoek wat achterin en liep in twee traparmen naar een deur bovenaan. Die moest vanzelf sluiten maar iemand had weer het staafje van de veer weggeklapt. Vader mopperde daar iets over en liet hen zien hoe je het mechanisme weer in orde bracht. De lange gang had houten wanden met veel glas en op elke deur hing een bordje. Stad stond erop, of binnenland of sport en helemaal achteraan, buitenland. Daar gingen ze binnen. Ze wilden dan altijd meteen de buizenpost gebruiken. Het rode lampje floepte aan wanneer je het klepje nog maar optilde en bleef nog wel een minuut lang nabranden. Onder het klepje zoog het zo hard dat je hand wel gegrepen kon worden, of erger nog.
Ze moesten stil zitten te tekenen aan een van de bureaus terwijl vader telexen doornam, letters als hoofdletter markeerde door ze te onderstrepen of iets op de rug van foto’s schreef. Ze mochten ook lijmen, met een borsteltje of met lijm direct uit een potje met een dikke buik en een rubberen kopje, afgeschuind met een gegleufd hoedje. Je moest eerst de aangekoekte lijmresten uit de gleuf peuteren, maar dan kon je er zo heerlijk glad de lijm mee over je blad strijken. Vader was ondertussen achter zijn schrijfmachine gekropen. Hij tikte tegen een ongelooflijk tempo. En hij moest nooit stoppen om de hamertjes weer uit elkaar te halen.
En toen mochten ze een cola halen.
De automaat stond een verdieping hoger, ze mochten er helemaal alleen naar toe, ze kenden de weg. De munt ging in een gleuf en dan stortte er met veel gedruis een flesje in de bak. Op de terugweg, het flesje in de hand geklemd, durfden ze bedeesd over de schotten in de andere kamers kijken. In de sport zaten een paar mannen te tikken, met een scheve sigaret in de mond. Misschien een stuk over Fredje De Bruyne of Bert De Cleyn. De stad was helemaal leeg. En papa zat, gelukkig, zoals altijd, in het buitenland.
Het Volk
|
