Het is een onooglijk stukje van de wereld, maar vandaag bestaat er geen zaliger plek. Drie schapen komen dichterbij. Hun poten ruisen niet luider dan de som van het onbestaande: een bestemde trein, kreten van speelpleinkinderen aan gindse overzijde. Achtergrondruis van de maatschappij, de kosmische constante van de beschaving, de entropie van het menselijke universum. Het lijkt wel of ze voor één keer harmonie zoeken met het oergeruis.

Ik zit hier aan de westerplas onnoemelijk veel te weten. Ik wou dat ik twee schapen was, dan kon ik dat vergeten.

En niemand, niemand die hier zit. (Niemand, dat ben ik.)