Op de terugreis had ik een merkwaardige ontmoeting met een Joegoslavische jongeman. We hadden beiden onze aansluiting in Rome gemist en mochten op kosten van YAT Airways een nachtje slapen in Ostia. Bij het avondmaal heeft hij me enthousiast onderhouden over het fantastische multiculturele Joegoslavië dat bijlange niet zo communistisch was als de altijd slecht geïnformeerde westerlingen wilden geloven. Hij liet me zijn paspoort zien waarmee hij op elk moment naar de hele wereld kon reizen, onbeperkt. Hij roemde de etnische diversiteit van het land en zijn deelrepublieken. Hij was trots op de vooruitgang tijdens en na Tito. Het meest vervelende was nog dat hij weinig technische literatuur in het Engels vond (alleen achterhaalde Russische handboeken).

Vijf jaar later zag ik slecht geïnformeerd op tv hoe de burgeroorlog uitbrak en het Kroatische Dubrovnik door het Joegoslavische leger in puin werd geschoten.