Ze schommelt en ze glundert, mijn enige kleinkind, even enig als mijn zeven andere kleinkinderen: de ontelbaarheid van het enige. Acht kleinkinderen op acht schommels kunnen niet méér glunderen, niet eniger zijn, niet gelukkiger maken.

Tweeëntwintig slachtoffertjes in een busramp, hoe kan dat erger zijn dan één gestorven kindje? 22 keer erger, 22 keer één keer erger. Elk kindje weer erger, hoe je ook telt. Ergerlijke trappen van onvergelijking.

Hoe kan het ene verdriet het andere vergroten, hoe kan het ene geluk het andere completeren. Onmeetbaarheid ontsnapt aan alle associatieve en distributieve eigenschappen.

30 juli 2012