In 563 kreeg Genève een acht meter hoge tsunami over zich heen. Er wordt nu onderzocht of een dergelijke natuurramp zich nog zou kunnen voordoen.
Dat bericht staat vandaag in de krant. Het is dus waar. Al de rest op deze pagina, vanaf de volgende alinea, is onwaar, verdichtsel, fictie. Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen in verleden, heden of toekomst berust op louter toeval.
Wetenschappers zijn tot de bevinding gekomen dat dergelijke tsunami's ongeveer om de 1500 jaar voorkomen. Dat betekent met een zekerheid van meer dan 99% dat de komende honderd jaar een tsunami grote delen van de stad Genève en de omliggende gebieden zal treffen. Het meeste kans maakt het jaar 2063, maar het kan ook vroeger of later.
Dat is natuurlijk een heet gespreksonderwerp in de République et Canton de Genève, maar er worden geen ingrijpende maatregelen getroffen die de economische, sociale of diplomatieke status van de stad aantasten. Geen hoge dijken, investeringsverplichtingen of grote en dure infrastructuurwerken die internationale organisaties, multinationals en bankfilialen kunnen wegjagen. Alleen al het hotelwezen is goed voor duizenden arbeidsplaatsen. Er worden ook nog volop flatgebouwen en exclusieve villa's gebouwd aan de boorden van het meer, want toegekende bouwvergunningen kunnen niet worden ingetrokken.
De fontein van Genève is met zijn 140m aanzienlijk hoger dan 8 meter (©CC: Lional Rajappa)
|
De belangrijkste reden dat er nog niets wordt ondernomen is dat niemand precies kan zeggen hoe dat zou moeten gebeuren. Wie de topografie van Genève en het lac Léman een beetje kent en beelden heeft gezien van de Japanse tsunami, beseft dat er op dit moment geen haalbare technologie beschikbaar is die een vloedgolf van die omvang kan keren. In Lausanne, dat op een steile helling ligt, kan een redelijke bescherming gebouwd worden, maar in het moderne Genève, dat helemaal rond de trechter van het meer ligt, is er geen beginnen aan.
Er worden natuurlijk wel haalbare maatregelen genomen. Eigenaars krijgen een subsidie als ze stookinstallaties en elektriciteitskasten verhuizen naar een verdieping die minstens 10 meter boven het meerniveau ligt. In het park Mon Repos worden de bloembedden verstevigd om als buffer te werken. Er komt een early-warning-systeem: een automatische observatiepost in het Château de Chillon (helemaal aan het andere uiteinde van het meer) zal de bevolking tijdig waarschuwen - dat geeft ongeveer vijf kwartier speling. De téléphérique naar de Salève wordt vernieuwd om gezagsdragers de kans te geven vanop die berg de hulpverlening te coördineren. De bevolking mag gerust zijn, de overheid is paraat.
Inspiratie voor deze maatregelen, of het gebrek eraan, halen de Zwitsers uit de internationale aanpak van de klimaatcrisis. Timing en probabiliteit van beide problemen zijn gelijkaardig. Er is in beide gevallen geen eenvoudige trefzekere technologie beschikbaar en wat wetenschappers nu voorstellen zou de gevestigde economie en de consumptiemaatschappij veel te hard verstoren, wie weet zelfs de broodnodige groei vertragen. De vergelijking is natuurlijk niet perfect: de gevolgen van de klimaatcrisis zijn nu al wereldwijd voelbaar en ze zullen ons alsmaar zwaarder treffen, niet in één plotse vloedgolf maar in vele kleinere.
Maar het allergrootste verschil is misschien nog dat we de klimaatramp niet vanop een bevriende berg zullen kunnen gadeslaan. Die orkaan zullen we met zijn allen moeten doorstaan. Zonder graan.
(Zei ik al dat dit fictie is?)
