Hoe je Ree! roept. Waarop ik te vroeg onder de giek door duik, of anders te laat, als ik al niet met een voet in de fokkeschoot verstrikt raak.
Hoe je dat dan duidelijk maakt, zonder stemverheffing, zonder bijgedachten en zonder je blik op de horizon te verslappen.
Hoe we aan een haakje buitenboord hangen, met de lucht boven en de spattende boeggolf onder ons. De romp van de catamaran ligt ver weg onder onze gestrekte voeten. En dan het zalige zuchten van het zeil.
Het visje dat we nuttigen aan een Hollands kraampje.
Onze bedenkingen bij de maatschappelijke evolutie, en de zachte rust waarmee je het met mijn categorieke stellingnamen oneens kunt zijn.
De trots die je tussen de regels laat glimmen wanneer de initiatieven van je kinderen ter sprake komen.
Je duidelijke keuze voor de moreel juiste en praktisch haalbare koers.
Het vanzelfsprekende vertrouwen dat je fysieke présence ons geeft.
Het randje dat je van mijn kaasrestjes nog af kunt schaven.
De vele keren dat ik Ree! zal denken, terwijl ik de koers van mijn verdere leven opkruis.
Jan Duiverman overleed op 20 november 2010.
(Op een zeilboot roept de schipper Ree op het moment dat er overstag wordt gegaan. Het manoeuvre kondigt hij aan met Klaar om te wenden.)
