Vier kleinkinderen bij mij. Hun opa is plotseling gestorven. D.w.z. hun andere opa, anders kon ik moeilijk dit stukje schrijven. We hebben het al moeilijk genoeg met onze vijf manieren om dit te incasseren. Hij wil er ongelovig over praten, zij zwijgt het uit, de pittigste zit stil en de jongste herhaalt elk uur wel een keer dat opa "wordt gestorven". Lezen willen we niet, er is niets op tv, spelletjes vervelen en winnen is futiel. Zelfs bekvechten lukt niet. Ze weten zich geen houding te geven. Ik wel. Ik doe niet anders.

7 mei 2011