We zijn met zo'n 6 miljard op deze wereld, en het gaat niet goed met deze wereld, en, nu komt het, dat is onze schuld, de schuld van die 6 miljard. Ik reken voor het gemak de overleden schuldigen even niet mee, want zij kunnen moeilijk bijdragen tot een oplossing (al zullen gelovigen juist van het tegendeel uitgaan).
Ik ben één van die 6 miljard. Mijn stukje van de schuld zou je kunnen berekenen op 1 zesmiljardste. Dat is verwaarloosbaar, dat is duidelijk. Er zijn weinig grootheden die we met zo'n precisie kunnen meten, wat zouden we schuld zo nauwkeurig kunnen meten. Mijn aandeel, dat ene zesmiljardste, doet er helemaal niet toe. Dat is een hele geruststelling, want ik kan in mijn eentje ook helemaal niets beginnen; hoe zou die ene cel een lichaam van 6 miljard cellen van zijn koers kunnen brengen?
Maar toch, laten we nog even doorrekenen, om mijn invloed op de wereldgebeurtenissen wat zorgvuldiger te bepalen. Ik ben een volwassene, zo zijn er geen zes miljard. Ik leef in een relatief klein land dat bij de invloedrijkste van de wereld behoort, wat elke inwoner wat meer gewicht geeft. Ik werk voor een firma die in dit land invloedrijker is dan gemiddeld, en heb in die firma een functie die, laten we het bescheiden houden, in de invloedrijkste helft ligt.
Als we dat allemaal bij elkaar leggen en op ronde getallen mikken, kun je veronderstellen dat ik zesduizend keer meer invloed heb dan een gemiddelde wereldburger. Daarmee begint mijn beïnvloedingsquotiënt, of mijn schuldfractie, het is maar hoe je het bekijkt, aardig te stijgen. We klimmen in één klap naar 10-6, dat is 1 op 1 miljoen. Nu kunnen we praten. Als we een miljoen gelijkgestemden kunnen vinden, kunnen we misschien wél iets op gang brengen. Een miljoen mensen, dat is veel, maar ook weer niet zo onmogelijk veel, en er zijn wel mensen, u misschien, die het nog een factor tien beter doen dan ik. Honderdduizend man is al heel realistisch. Die moeten we wel in beweging kunnen brengen.
Waarom doen we dat dan niet? Waarom lukt het niet? Menen we het wel? Verschuilen we ons achter het ongeloof dat het spel eerlijk wordt gespeeld? Achter de echt invloedrijke maar onbereikbare mensen? Hebben we de spelregels dan niet zelf bepaald?
Of begint het misschien stilaan wél te lukken? Trekt een ex-president van de Verenigde Staten met een verfilmde boodschap de wereld rond? Krijgt de groene beweging stilaan vat op de politiek?
Of is "stilaan" het grote probleem? Voor wie geen tijd heeft, staat stilaan gelijk met stilstaan.
