Bloed, snot en tranen. Eén woord kan het verschil maken. Eén lichaamsvocht verstoorde vanmorgen het ritueel van mijn ochtendhygiëne: een bloedneus, met al zijn complicaties en zelfverwijt. Want ergens staat geschreven dat we een bloedneus onszelf aandoen door in onze neus te peuteren. Neuspeuteren is daardoor niet alleen een conventioneel vieze gewoonte, maar nog ongezond ook.
Neuspeuteren krijgt universele afkeuring, maar iedereen doet het. Tegen de peutercultuur is geen peuterverbod opgewassen. Cultuur, jawel, neuspeuteren is wel degelijk cultuur, sociaal verworven gedrag. Dat zie je aan kinderen: onze levenslange peuter-tijd begint in de kleutertijd. Peuters zie ik niet peuteren, kleuters wel. (Ik weet niet hoe dat etymologisch kan kloppen, misschien kan ik de p- naar kl-overgang niet goed plaatsen.)
Dán liever vingers likken, dat is veel netter. Het getuigt niet altijd van goede smaak (dat hangt er nog van af), maar het wordt beter getolereerd dan neuspeuteren. En toch wordt er veel meer neusgepeuterd dan vingergelikt. Omdat vingerlikken iets laat verdwijnen maar neuspeuteren iets tevoorschijn laat komen? Omdat je van neuspeuteren een bloedneus oploopt, maar van vingerlikken geen bloedvinger? Omdat peuters wel likken, maar niet peuteren? Zal het dan toch aan onze freudiaanse eerste levensjaren liggen, aan onze snotneuzen, peuters en kleuters, die bloedjes?
