Kobe laat ons zien hoe pompoenvoetbal wordt gespeeld.

Hij zwaait zijn rechterbeen in een hoge hoek, de pompoenbal moeten we er zelf bij denken, en roept na de derde zwaai uitbundig goal, met beide handen in de lucht: in de ene klemt hij zijn boterham, in de andere een stuk kaas (we picknicken), terwijl zijn glunderende oogjes de hulde in ontvangst nemen die hem van op onze spionkop toewaait. De overige spelfases, die alleen gericht zijn op het intimideren van de kansloze tegenspeler, licht hij uitgebreid toe terwijl hij weer gaat zitten, de kaas aan zijn knie raspt en ons in een chromatische vaart overspoelt met zijn razende verhaal en ik ondertussen zijn kaas overneem en ze op zijn bord leg (een stuk keukenpapier - we picknicken), een kans die hij meteen grijpt om weer recht te springen en een tweede doelpunt te maken, waarbij hij zijn vrije hand gebruikt om na elke beenzwaai kort zijn pet vier centimeter van zijn hoofd te lichten, wat zijn verhaal kracht bij zet, zijn ogen meer schittering geeft en zijn woorden nog meer crescendo, waardoor de pompoenbal nu met een nog rottere vaart doel treft. Maar dan valt het spel stil. Hij blijft wel enthousiast naknikken en herhaalt ook enkele keren Ja hoor, maar de fut en de inspiratie zijn weg. Ik probeer nog, of meloenvoetbal ook kan, maar dat is een afknapper. Natuurlijk, zegt hij, dat is toch hetzelfde.