Ik heb geconsulteerd wat zo nodig geconsulteerd moest worden en kan nu mijn telefoon neerleggen en veilig rondkijken. Aan het tafeltje naast het mijne zit een meisje alleen. Haar telefoon heeft ze naast haar bestek gelegd; ze kijkt er wat zuinig naar omdat ze weet dat ik naar haar kijk en weet dat ik dat weet. Aan de meeste tafeltjes zitten koppeltjes te praten, meestal twee vrouwen. Daar aan het raam zit nog een jongeman alleen. Hij kijkt naar buiten terwijl hij zijn duim achteloos over de rug van zijn telefoon laat gaan tot hij besluit zijn wenkbrauwen op te trekken, diep in te ademen, de telefoon te ontgrendelen, het laatstgekozen nummer te bellen en zijn hoofd schuin te houden terwijl hij op de verbinding wacht. Zijn blik verdampt alvast in het anonieme luchtruim boven onze hoofden. Een stille halve minuut later drukt hij het ding weer uit en gaat hij zich opnieuw een houding geven, zo goed hij kan. Een oudere vrouw legt haar tijdschrift aan de kant wanneer haar dagschotel wordt gebracht. Het meisje heeft ondertussen ook haar telefoon vast, ze wrijft er ingespannen een paar keer met één vinger over, legt hem gefrustreerd weer neer en vraagt iets aan de serveerster. Die knikt en haar gekromde vinger wijst naar de telefoon aan de bar, waarna het meisje de kamer verlaat. Even later, terwijl mijn ogen de ingrediënten van de dagschotel twee tafels verder proberen te ontcijferen, gaat in de hand van de man een gretige beltune af. Met zijn duim neemt hij snel op. Hij fronst zijn voorhoofd, zegt een paar losse woorden en klikt verbaasd zijn telefoon uit. Dan komt het meisje terug. Ze lacht opgelucht en gaat aan zijn tafeltje zitten. Haar dode telefoon is schuin voor me blijven liggen.

27 maart 2014