Vandaag vrijdag. Op vrijdag komt de schoonmaakster (niets geen poetsvrouw: er moet niets gepoetst, alleen veel schoongemaakt). Vroeger was dat geen probleem, dan was ik al een uur vooraf het huis uit en kwam ik pas terug wanneer zelfs de kwalijkste schoonmaakgeuren waren opgetrokken. Nu moet ik elke vrijdag iets bedenken waar ik naartoe kan trekken.

Vandaag naar de stad gefietst, lekker vegetarisch gegeten aan de Geldmunt, op de Kraanlei een pasje gehaald voor Track en meteen enkele kunstwerken opgezocht. Bij de openluchtbibliotheek in de wijngaard van de Sint-Pietersabdij was een vlucht porretjes op het gazon neergestreken. Hoewel hun bijdrage niet was voorgeschreven door de kunstenaar, maakte hun lentineuze luchtigheid de conceptuele kunst aantrekkelijker. Van installatie tot performance.

Maar misschien weet u niet dat een por een meisjesstudent is. Was. Af en toe komt zo'n belegen woord, een woord dat precies zegt wat het moet zeggen, zomaar uit mijn stoffige geheugen gekropen. Vanzelf, ik weet niet eens dat het er nog zit.

Graven van Vlaanderen Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieters

Aan de kop van de Coupure hadden mannen net een hek en verbodsbordjes geplaatst, waardoor het verkeer uit de Lindenlei alleen nog weg kon over het ophaalbrugje, wat al tien jaar verboden is voor autoverkeer. Een automobilist weigerde het brugje over te rijden omdat een verkeersbord dat nog altijd verbood. Moesten ze dat eerst maar eens weghalen, gebaarde hij koppig, wat die mannen dan weer niet wilden. Op enkele minuten groeide er een file op de Lindenlei, en op de Recollettenlei, het Koophandelsplein, de Zonnestraat, de Kouter, tot aan de Vogelmarkt toe. De brave man deed niets anders dan het verkeersreglement respecteren, iets wat van de wegenwerkers niet kon gezegd worden, maar wie kreeg de wind van voren? Mijn sympathie kan hij krijgen, mijn twijfels hou ik.

Ik zal de gelede naam van de Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieterskerk maar eens voluit schrijven, al was het maar omdat ze onze parochiekerk was tot 1955. Maar pas vandaag, 1 juni 2012, zag ik op de buitenmuur voor het eerst die gedenksteen voor graven van graven. IJzeren en kale graven, oude en jonge, en een met een baard; de baard van Oudewijn, zo oud is die steen.

In de Koestraat heb ik koekaas gekocht en schapenkaas. De klant voor me vroeg de winkelier waarom hij niet mee deed met de..., met de..., wel met eu... (zijn hoofd werd donkerder), allez die, eu, hoe zeg je dat, die eu, verdorie dat ik nu niet op het woord kom, hoe noem je zo iets, zo'n straat­verkoop­dinges... Kijk, dat lucht op, zo'n man sukkelend met wat mij elke dag overkomt. Een woord dat me ontsnapt, niet zomaar een woord, maar hét woord, ik weet precies welk woord, het enige woord dat zegt waar het nu op staat, zo'n gewoon woord nog wel. Dat stoffige geheugen ook. Bedankt meneer, dat u daar plaatsvervangend stond te pruttelen, dat ik u kon helpen. Want ik wist wat hij niet vond. Braderie.

Wat een mooie vrijdag. Toen ik thuis kwam rook het er heerlijk. Schoon is dat.

1 juni 2012