Het was halftwee 's nachts geworden. In de laatste dagen van de conferentie liepen de vergaderingen elke dag wat langer uit, en terwijl we ons voor de frisse nacht stonden aan te kleden in de grote hall van het CICG (na de UNO het grootste conferentiegebouw van Genève), sprak hij mij aan met een aarzeling die niet paste bij zijn postuur: een boom van een kerel, een sequoia uit het donkerebomenbos.
"Où habitez-vous?" vroeg hij zo zacht hij kon, en hij deed een poging het effect van zijn intimiderende helwitte ogen te milderen. Zijn vraag verbaasde mij, want hij zat al dagenlang niet ver van mij in de grote zaal, hij alfabetisch achter zijn bordje, ik achter mijn Belgique. Ons thuisland was dus geen geheim, maar ik antwoordde braaf, voegde er zelfs Gand aan toe. Meer van mijn privacy hoefde ik niet prijs te geven want hij onderbrak mij. Hij bedoelde: hier in Genève, waar ik woonde in Genève.
Aha, waar ik logeerde. Hotel du Midi. Waar dat lag. Tja, ergens aan de quai du Mont-Blanc. Of dat ver van het station was. Niet zo ver, nee. En hoe ik daar naartoe ging.
Ik had ondertussen alles aangetrokken wat ik aan kon trekken en begon me af te vragen hoe gezond het was waarheidsgetrouw te blijven antwoorden. Misschien kon ik maar beter een slag om de arm houden, of het gesprek afbreken, maar zijn brede hand rustte ondertussen vriendelijk op mijn smalle schouder en nam in één moeite ook mijn bovenarm mee. En toch, hoe imposant ook zijn figuur, hoe koninklijk zijn schouders, hoe krachtig zijn handen, hoe soeverein zijn houding, iets klopte niet.
Me bewust van het vangnet dat ik desnoods nog snel een Engelse collega kon aanklampen om samen in een taxi te vluchten, bleef ik eerlijk antwoorden, zonder het detail van mijn traject prijs te geven: zoals altijd, te voet natuurlijk, een frisse wandeling, bergaf naar het centrum - maar waarom wou hij dat zo graag weten? Wel, om met mij mee te lopen, als ik dat goed vond tenminste. Hij woonde aan het stationsplein.
Veel tijd om over dat voorstel na te denken kreeg ik niet. Wou ik wel met zo'n potige donkere atleet door de nachtelijke buitenwijken stappen; een bodyguard vond ik niet echt nodig. Maar wat was in hemelsnaam zijn motief om mee te lopen met mij, bange blanke man met belachelijk korte beentjes?
Ik zag hem twijfelen of hij daar eerlijk op zou antwoorden, maar terwijl zijn ogen verzachtten in dat zwarte gelaat, fluisterde hij: "J'ai peur".
