Ik zie haar nog staan, daar op de zolder, mijn moeder, in het magere licht dat door het verre dakraam in een stofbaan binnenviel, naast de groene koffer die ooit als jaarlijks vooruit­gestuurde bagagekoffer had gediend voor onze zomer­vakanties aan zee.

Ik zal een jaar of twaalf zijn geweest en zij niet eens zó veel ouder, bedenk ik nu (wat onzin is, want moeders hebben geen leeftijd). Kijk eens wat ik hier vind, zei ze: het opstel dat papa schreef over zijn Rome-reis met het Sint-Rombouts­koor. En ze las voor wat mijn vader geschreven had toen hij veertien was, in 1934. Vóór WO-II, vóór de atoombom, straal­vliegtuigen, computers, de EGKS en piep­schuim. Zó voor­werelds lang geleden was dat, mijn vader was toen nauwelijks ouder dan ik. Ik las een verhaal uit de bodem van de tijd, over toestanden van heel lang geleden, bijna dertig jaar.

Vandaag vond ik het verloren opstel terug, toevallig, onverhoopt in een juten zak in een vergeten kast. Ik heb het net opnieuw gelezen, voor het eerst sinds die dag waarop ik haar daar op zolder zag staan in het twijfelende licht. Ze houdt het epistel in haar handen en ze kijkt me aan. En ik zie haar staan zoals ze nooit nog zal ont-staan. En het is zo verdomd kort geleden. Nog geen zestig jaar.

PS1. Het opstel zelf vind ik nog altijd lezenswaardig. Je kunt de tekst hier lezen in de oorspronkelijke, oude spelling.

PS2. Ik ben er zelf door verrast, want ik was het vergeten: op deze site vermeldde ik het opstel in kwestie al een keer. In 2009 schreef ik deze brief aan Jelle. Op dat moment waren mama en ik ervan overtuigd dat het opstel verloren was gegaan. Misschien moet ik daar maar eens een link naar de tekst plaatsen.