Het is een simpel kruisje voor een meisje van twaalf, dat ze gedurende meer dan tachtig jaar zou dragen: stijlvol in de hals van een jurk, nederig onder een blouse, onopvallend in de drukte van het leven. Het hing stil onder haar trouwjurk toen ze aan haar vaders arm uit de koets stapte. Het bengelde vrolijk toen ze mij in het park de eerste lente liet ruiken. Het woog op haar hart toen ze naast me stond, aan de kist van haar Walter.
Ze droeg het die eerste avond in de opera; die rotweek dat we allebei met geelzucht lagen; de feestelijke ochtend dat ik trouwde; bij de vrolijke jaarlijkse reünie met haar broers; op de blije dagen dat ze een nieuw achterkleinkind wiegde. Ze droeg het op verjaardagen, terrasdagen en rustdagen. En al die naamloze dagen die kwamen en gekomen zijn.
Dat ze het kreeg voor haar plechtige communie, antwoordde ze nog, enkele uren voor we het van haar hals haalden.
Wat ik nog wil zeggen, mama: het kruisje was erbij op de uitvaart. Het zat op de eerste stoel naast je kist. Het stond als eerste aan je graf. Het leest mee terwijl ik dit schrijf.
Het is maar een klein kruisje om te dragen.
